föstudagur, desember 30, 2005

Sum börn verða til í hlöðunni

Það er alltaf gaman að sjá börnin sín fæðast og taka á sig mynd. Ég var fenginn til að vinna að ákveðnu verki sem Jóhanna og Elli, a.k.a. Herra og Frú Suðureyri, fóru af stað með. Þau voru að vinna að gerð gönguleiðakorts fyrir Súgandafjörð þar sem horft var til gömlu samgönguleiðanna. Mitt hlutverk var að safna gömlum frásögnum af þessum leiðum og hnoða saman einhvern texta sem hægt væri að koma á prent. Það hafðist að koma þessu í eitthvað frásagnarform þótt ég verði að viðurkenna að Hlaðan (Þjóðarbókhlaðan) hafi verið langt frá því spennandi sl. sumar. Að hanga þarna inni yfir einhverjum skruddum á heitum sumardögum, úff. Fyrir þá sem ekki vita er ekki hægt að opna svo mikið sem eitt stykki glugga í kofanum heldur er þetta eitthvað loftræstisystem sem er ekki að gera gott mót á sumrin. Það er líka svolítið skrítið að koma þarna inn, ég fæ alltaf svo geðveikt Háskóla-flassback að maður kiknar í hnjáliðunum, veit ekki hvort það er lyktin þarna sem hefur þessi áhrif á mig eða hvað. Ekki það að þetta sé eitthvað slæmt en ... æi ég veit ekki hvað skal segja, ég er búinn með Háskólapakkann og sakna Hlöðunnar ekkert sérstaklega. Við skulum segja að Hlaðan sé í góðu svona í hæfilegum skömmtum. Allavega, þessi texti er kominn þarna á myndarlegt form og ég er bara sáttur, held að það hafi alveg ræst úr þessu barni.

Hægt er að drögin að þessu korti HÉR á pdf formi.

fimmtudagur, desember 29, 2005

“Þú brennir peninga með því að kveikja...”

Flugeldakaup á morgun, andvarp! Það verður víst ekki komist hjá þessu þegar maður á 6 ára gamlan dreng. Takmarkið er að halda þessu undir 6000 krónum sem hljómar kannski ótrúlega nánasarlega en mér finnst bara ekki gaman að brenna peningana mína. Ef ég mætti ráða þá myndi ég ekki eyða krónu. Ég lifi alveg góðu lífi á gamlárskvöldi með að klæða mig vel og standa aðeins til hliðar og horfa á alla sprengjusjúklingana tapa sér í gleðinni og bomba frá sér allt vit. En þar sem frumburðurinn er ekki alveg að sætta sig við svoleiðis vinnubrögð þá verðum við að gera svo vel að taka upp veskið og kveikja í peningunum.

Annars var ég að fá tölvupóst áðan frá Villa áðan. Ef einhverjir bjuggust seint við því að ég færi að blogga þá held ég að hann jafnvel verið ólíklegri en ég að detta í bloggið. En allavega þá er hann búinn að vera að laumupúkast með þetta í einhverjar vikur, gafst upp á Operunni og skipti um taktík. Þið getið þá hætt að bauna á mig þótt ég hafi kosið að hafa einhvern aðlögunartíma á þessu hjá mér. Hann þóttist auðvitað vera búinn að senda út tilkynningu í fjölskyldunni um þetta en ég sé í gegnum það. Þetta er komið út í tómt rugl, maður þarf varla lengur að hringja í nokkurn mann, bara spurning um að lesa bloggið. Ég bíð spenntur eftir mömmu í bloggmenninguna

sunnudagur, desember 25, 2005

Á jólameltunni

Úff, hér situr maður á jóladagskvöldi alveg búinn á því. Aðfangadagurinn gekk nokkuð vel fyrir sig sérstaklega framan af, það var farið með drengina í sund svona aðeins til að hafa þetta ekki eingöngu bið og hangs fram að pakkaupptöku. Svo var þetta þokkalegt en Ísak Máni var orðinn svolítið óþreyjufullur svona um hálffimm leytið en allt hafðist þetta. Logi Snær var ekki að átta sig á þessu, allir eitthvað voða furðulegir í sparifötum og svo var borðað inn í stofu og allt í tómu rugli. Enda fór svo að hann truflaðist algjörlega og vissi ekki hvort hann var að koma eða fara. Vildi ýmist ekki sjá pakkana sína eða var æstur í að opna pakka, alveg óháð því hver átti að fá þá. Ég man nú ekki eftir því að hafa fengið svona marga pakka í lengri tíma en það var nú aðallega vegna þess að Sigga var dugleg að dreifa þessu á fleiri pakka en færri.

Fórum svo upp í Mosó rétt fyrir hádegið í dag og fengum okkur smá hangikjötsmakk áður en við fórum upp á Skaga í, jú, meira hangikjöt! Maður var orðinn frekar þreyttur þegar við komum aftur heim um sex leytið og var snöggur úr skyrtunni og bindinu og í stuttbuxur og bol. Og eins og venjulega er maður búinn að borða of mikið af kjöti og konfekti og drekka of mikið af gosi, maður er nánast lasinn af of mikilli ruslinntöku. En hey, þetta eru nú jólin.

fimmtudagur, desember 22, 2005

Síðasta gjöfin

Ég fór í Kringluna í gærkvöldi til að athuga með síðustu gjöfina sem ég átti eftir. Jamm, það var fyrir konuna. Sem betur fer var þessi elska búin að gefa mér örlítinn jólagjafalista svona til að gefa mér einhverjar hugmyndir. Það eru til tvennskonar jól: Annars vegar jól þar sem ég er fyrir löngu búinn að finna gjöfina fyrir konuna, eitthvað ógeðslega sniðugt með gríðarlegt notagildi og svo hins vegar jól þar sem þar sem ég er alveg týndur út á túni. Því miður eru þessi jól eins og þau síðarnefndu. Ég dreif mig af stað með nokkrar hálfhugmyndir í kollinum og reyndi að gíra mig upp í þetta. Byrjaði á því að rölta einn hring og sjá hvernig stemmingin væri, nóg var af helvítis fólkinu. En það var alveg sama hvað ég reyndi, innkaupaandinn var ekki með í för og því ráfaði ég þarna um eins og illa gerður hlutur. Ég reyndi að fara í þær búðir þar sem ég gæti mögulega fullmótað þessar hálfhugmyndir mínar með misjöfnum árangri. Svo sá ég fljótlega að ég var ekki að nenna þessu dæmi þannig að ég ákvað að versla ekkert þarna um kvöldið þótt ég væri eiginlega búinn að ákveða hvað ég myndi kaupa en ekki endanlegu útfærsluna á því. Náði að redda þessu í dag, vona að þetta falli í góðan jarðveg.

miðvikudagur, desember 14, 2005

Í augnablikinu getur verið slökkt á farsímanum...

Ég bölvaði stundum gemsum. Ég og betri helmingurinn ákváðum að fjárfesta í einum slíkum í ársbyrjun 1999 að mér minnir, það var alla vega þegar Sigga var komin á seinni helming meðgöngunnar á frumburðinum. Okkur þótti það heilmikið öryggi í því að hún væri með slíkt tæki, sem það að sjálfsögðu var og er. En mér fannst þetta oft þvílíkt ofnotuð tæki að stundum blöskraði mér þvílíkt. Það fór óheyrilega í mig þegar plebbinn sem var á undan mér í röðinni í Bónus gat ekki annað en svarað í gemsann þó að það væri komið að honum að borga, nei allt í lagi lagsi, stoppaðu bara alla helvítis röðin af því að frændi þinn vill fá að vita hvað kappinn ætlar að gera um helgina og þér finnst bara í góðu lagi að ræða það þarna á þessum stað og á þessum tíma. Eða þegar athyglissjúka gellan sem var með mér í umræðutímum í Mannkynssögu IV þótti svo sniðugt að hún skildi gleyma að slökkva á símanum að hún svaraði í hann í miðjum tíma þegar hann hringdi! Ekki að ég sé barnanna bestur á köflum, ég hef oft notað gemsann til að spara mér ótrúlega litla fyrirhöfn. Svo er líka málið að maður verður svo rosalega háður þessu að það er alveg sorglegt. Fór einhverntíma í fótbolta og ákvað að taka ekki símann með enda er ekkert hægt að ná í mig hvort sem er nema rétt á meðan ég er að keyra upp í Fífuna og svo heim aftur. Ég sver það að mér leið bara illa, grínlaust. Þarna var ég staddur einn að keyra einhversstaður í Kópavogi og alveg útilokað að ég gæti haft samband við einhvern eða að einhver gæti haft samband við mig. Auðvitað komst ég klakklaust heim aftur og þegar ég kom heim blasti við mér bláköld staðreynd: Enginn hafði reynt að hringja í mig og ekkert sms hafði ratað í númerið mitt.

Ég fékk aðra sýn á þetta mál um daginn þegar mamma fór að rifja upp svolítið sem ég hafði ekki leitt hugann að. Pabbi var með ónýt nýru og þurfti að fá gjafanýru. Hann var í raun annar Íslendingurinn til að fá gjafanýra og fyrsti Íslendingurinn til að fá gjafanýra frá óskyldum aðila. Við skulum átta okkur á því að ég er að tala um byrjun áttunda áratug síðustu aldar og gemsar gersamlega óþekkt fyrirbæri. Pabbi þurfti að vera viðbúinn allan sólarhringinn ef að kallið kæmi og ef hann fór eitthvað þurfti einhver að vera heima til að svara í símann og sá aðili þurfti að vita hvar væri hægt að ná í karlinn. Ef þau fóru t.d. í leikhús var nauðsynlegt að vita nákvæmlega hvar þau sætu svo hægt væri að finna hann. Einu sinni “stálust” hann og mamma út í gönguferð á meðan enginn var heima og ómögulegt að ná í þau. Þau voru með móral lengi á eftir.

Eftirfarandi frétt kom í Morgunblaðinu þann 5. apríl 1973:

Flugvél frá varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli flutti í gær íslenskan nýrnasjúkling til Kaupmannahafnar, þar sem hann var fluttur á Ríkisspítalann og í nótt átti að græða í hann nýtt nýra þar ytra. Maður þessi, Hans Wíum, 49 ára Reykvíkingur, hefur undanfarin tvö ár verið algjörlega háður gervinýra því, sem er í Landspítalanum og hefur þurft að koma þangað reglulega tvisvar í viku. Líffæraflutningur þessi fer fram að undirlagi dr. Páls Ásmundssonar, læknis, sem hefur yfirumsjón með gervinýranu í Landsspítalanum. “Við erum aðilar að stofnun sem nefnist Scandia Transplant, en þar eru skráðir allir sjúklingar sem þurfa á nýju nýra að halda og háðir eru gervinýra” sagði Páll í samtali við Morgunblaðið í gærkvöldi. “Þegar svo vill til að það fellur til hentugt nýra er það óðar sent til Kaupmannahafnar á ríkisspítalann þar og þar fer líffæraflutningurinn jafnan fram. Þetta er hins vegar í fyrsta sinn sem við verðum aðnjótandi þessarar samvinnu,” sagði Páll ennfremur, “en hins vegar í annað sinn sem nýra er grætt í íslenskan mann. Í fyrra tilfellinu var það ung stúlka og þá var það bróðir hennar sem lagði til nýrað. Í dag fengum við hins vegar boð um það að fyrir lagi nýra úr látnum manni, og íslenskum sjúklingi stæði það til boða. Þessi boð komu klukkan 4 í dag og Hans var farinn í loftið með varnarliðsvél kl. 7 í kvöld.” Páll sagði að í tilfellum sem þessum mætti engan tíma missa. “Í dag var ekkert áætlunarflug til Kaupmannahafnar og í fyrramálið var þetta orðið of seint. Þess vegna gerðum við samkomulag við varnarliðið á síðasta ári, að það legði okkur til flugvél til að flytja íslenskan nýrnasjúkling til Kaupmannahafnar, þegar svo bæri undir og illa stæði á ferðum áætlunarflugvéla.” Herflugvélin átti að lenda á Kaupmannahafnarflugvelli um kl. 22 í gærkvöldi, en þar beið sjúkrabifreið eftir sjúklingnum og flutti hann í sjúkrahúsið. Átti líffræraflutningurinn að fara fram strax í nótt. Að sögn Páls eru nú þrír sjúklingar í gervinýranu í Landspítalanum og bíða þess að fá sams konar tækifæri og Hans Wíum fékk nú.

Daginn eftir kom síðan smá viðbótargrein og mynd af karlinum staulast úr flugvélinni. Ástæðan fyrir þessum skrifum er aðallega sú að í dag hefði karlinn orðið 82 ára gamall.

Magnað.

Ég er hættur að bölva gemsum.

þriðjudagur, desember 13, 2005

"Hóst - hóst"

Karlinn skrölti aftur til læknis í gær, enda var ekki annað hægt. Maður er búinn að vera hóstandi í 4 vikur eða eitthvað þvíumlíkt og alltaf í tómu rugli. Það er ekki hægt að vera svona, maður verður svo meir, lofar öllu fögru um betri lifnaðarhætti þegar maður nær heilsu, ræktin 3x í viku og gulrætur með imbanum á kvöldin. Doktorinn lét mig hafa nýjar pillur og púst eins og asmasjúklingarnir eru með og fullyrti að þetta eigi að gera mér gott, annars verð ég að fara í eitthvað allsherjar tjékk, bara frá skottinu og uppúr. Ég get þá kannski farið að hringja í mömmu aftur en ég var nánast farinn að forðast það því hún hafði alltaf svo miklar áhyggjur hvað maður hóstaði mikið. Ég tók alltaf léttar öndunaræfingar áður en ég hringdi í hana en alltaf fór þetta í sama farið. Fljótlega í símtalinu fann ég hvernig ég þurfti að hósta en ég reyndi eins og ég gat að birgja hann inni. Ég fann hvernig ég hitnaði allur í framan og svitataumurinn lak niður úr handarkrikanum. Svo gat ég ekki meir: "Hóst - hóst". Í brot úr andartaki var ég að vonast til að hún hafi ekki fattað það að ég hafi verið að hósta en... "Davíð minn, ertu ennþá svona slæmur í hálsinum? Mér líst ekkert á þetta, ertu búinn að fara til læknis?" Ég reyndi að malda í móinn og koma með einhverja afsökun um að ég væri mikið betri og það hefði bara verið eitthvað fast í hálsinum á mér. Mundi þá að líklega notaði ég þessa línu þegar ég talaði við hana síðast og fann hvernig sannfæringarkrafturinn fór allur út um gluggann og ég fór í þvílíka vörn að annað eins hefur ekki sést síðan Franco Baresi var og hét. "Þú verður að tala við einhvern sérfræðing, þetta er ekki eðlilegt, þú ert alltaf með eitthvað kvef". Þannig að karlinn pantaði sér tíma, mömmur hafa alltaf rétt fyrir sér sagði einhver.

laugardagur, desember 10, 2005

Idol

Ég get ekki sungið nótu skammlaust, er rammfalskari en allt. Hef oft og iðulega óskað þess að ég geti sungið eins og þessi eða hinn söngvarinn þegar maður heyri einhverja söngframmistöðu sem lætur gæsahúðina myndast af unaði á örskotsstundu. Ég myndi t.d. ekki eiga nokkuð erindi í Idolið nema til að fá mínar 15 mínútur af frægð og gaula Stál og hnífur alveg út úr kú og finnast voða fyndið að ergja dómnefndina með einhverju bulli. Reyndar fell ég ekki lengur inn í aldursramma Idolsins en það er önnur saga.

Ég er ekki með Stöð 2 og hef eiginlega aldrei verið með hana. Að þeim sökum hefur Idol áhorf mitt verið frekar brösótt þessar þrjár seríur sem hafa verið í gangi. Fylgdist svolítið með í þeirri fyrstu, bæði vegna þess að þetta var sú fyrsta og síðan var Kalli Bjarni gamall skólafélagi úr Grundarfirði. Sá eitthvað af blálokunum í síðustu seríu en get varla sagt að ég hafi séð nokkurn skapaðan hlut af þeirri sem er núna í gangi. Ég fór að hugsa um þetta um daginn þegar ég var að fletta Plötutíðindum og rak augun í eitthvað samkurl af einhverjum gömlum Idolþátttakendum sem voru að gefa út plötu. Hvað hefur þetta lið sem hefur tekið þátt í þessum þáttum skilið eftir sig? Þetta er eitthvað bland í poka af einhverjum nokkrum mistækum nýjum lögum og svo einhverjum gömlum slögurum sem er búið að taka svo oft að það er beinlínis sorglegt og eru svo nánast fluttir nákvæmlega eins og frumflutningurinn svo þetta klikki nú örugglega ekki. Þetta eru nú nokkrar plötur sem komið hafa út, Jón “Létt 96,7” Sigurðsson kom með einhverjar tvær cover plötur, aðra á ensku og hina á íslensku held ég og bræddi allar húsmæðurnar í vesturbænum. Kalli Bjarni kom með einhverja bland í poka plötu, Davíð Smári fór nú langt með að eyðileggja Heaven Help ballöðuna með ofurtöffaranum Lenny Kravitz, frekar þunnt eitthvað sem ég heyrði frá honum. Stöllurnar Heiða og Hildur Vala voru svo í svipuðum stíl, held þó að Heiða hafi verið með einhver frumsamin lög í bland við margnauðguð Trúbrotarlög. Steininn tók síðan úr þegar fyrrnefndur flokkur skipaður gömlum Idol hetjum fór út í það að gefa út gamlar “dægurperlur frá sjöunda og áttunda áratugnum í kraftmiklum flutningi”. Voðalega er þetta eitthvað þreytt og fyrirsjáanlegt allt saman, algjörlega steingelt. Af þessum Idol diskum sem ég man eftir get ég ekki nefnt eitt nýtt lag sem hefur skilið eitthvað eftir, en kannski er það bara ég. Ég skil alveg að sem sjónvarpsefni er Idolið algjör snilld, keppni í söng í fjörugum umbúðum en ég held bara að það sé fullt af fólki þarna úti sem getur sungið en sem betur fer er ekki nóg að líta þokkalega út og geta sungið til að meika það í þessum bransa. Það verður að vera eitthvað meira í þetta spunnið og þar held ég að skilji á milli meðalmennskunnar og þeirra sem komast lengra. Þetta er kannski allt í góðu með þá sem “meika” það úr Idolinu, ef það er hægt að mjólka þetta eitthvað með að syngja í brúðkaupum og árshátíðum ásamt því að gefa út coverplötur, þá er það bara flott, ég er alltaf tilbúinn að taka ofan fyrir fólki sem nær að búa til peninga með því sem það er að gera. En tónlistarlega séð ætla ég að biðja um meiri frumleika og meira þor. Kannski er ég bara ósanngjarn og er að biðja um eitthvað sem er ekki hægt að fá hjá þeim Idolum sem komið hafa fram. Ég bíð bara áfram rólegur en býst í raun ekki við miklu.

föstudagur, desember 09, 2005

Grundfirskir ökklasokkar

Ég var að hlusta á aðra hvora rokkstöðina núna í dag og það voru einhverjir snillingar í settinu hjá þeim og menn voru að ræða um skítapleis á Íslandi. Kom þá upp úr kafinu að einn þáttastjórnandanna var frá Ólafsvík og hófust miklar umræður um það. Vildi annar meina að það eina sem almenningur vissi um staðsetninguna á Ólafsvík, þ.e. þegar það væri búið að fatta að það væri ekki verið að tala um Ólafsfjörð, væri að þetta væri í 15 mín. akstursvegalengd frá Grundarfirði og klukkutími frá Akranesi. Ánægður með það ef það er farið að tengja Ólafsvík við Grundarfjörð en ekki öfugt.

Þessu alveg ótengt, alvöru karlmenn klæðast ekki ökklasokkum eða hvað þetta helvíti kallast. Ekki misskilja mig, dömurnar geta verið í þessu og verið sætar og fínar og allt í góðu en þar dreg ég líka mörkin. Jafnvel þó þeir séu í kvartbuxum, sem ganga svo sem alveg upp svona á heitum sumardögum, en ekki ökklasokkarnir, þá eru menn búnir að missa það og geta bara gengið í samtökin eða eitthvað.

sunnudagur, desember 04, 2005

Nýjar stellingar

Helgin að líða undir lok og eitt og annað að gerast. Haraldur og Kristín búin að fjölga mannkyninu, Hafrún Halla kom í heiminn á föstudaginn og allt í gekk vel hjá þeim. Nú verðum við að koma okkur í heimsókn og kíkja á litlu prinsessuna.

Annars er búið að vera brjálað að gera hjá mér og Siggu núna um helgina. Við höfum verið að gera það sem ekki var hægt áður nema alltaf á sama gamla þreytta staðnum og alltaf í sömu stellingum. Núna hins vegar gátum við verið að alla helgina út um alla íbúð, í sófanum, á borðstofuborðinu, í eldhúsinu, og jafnvel uppá þvottavélinni. Í raun hvar sem okkur datt í hug og snúið okkur eins og við vildum. Það var sem sagt verið að alla helgina og ég var bara farinn að hafa áhyggjur að ég fengi bara ógeð á þessu en alltaf var maður til í meira. Algjör lúxus að vera kominn með þetta þráðlausa net, núna er hægt að vera á netinu hvar sem er hérna heima.

fimmtudagur, desember 01, 2005

Þessi eina sanna?

Það er sumt sem maður reiknar ekki með að lifi í 9 ár. Þegar ég sá hana fyrst þá leist mér vel á hana við fyrstu sýn og við fórum á afvikinn stað og létum reyna á það hvernig við ættum saman. Það gekk vel en ég bjóst samt aldrei við að við yrðum svona lengi saman. Það hafa verið fleiri eftir að ég hitti þessa en enginn hefur enst eins og hún. Stundum hefur gengið á ýmsu, stundum hef ég orðið þreyttur á henni og þá höfum við einfaldlega hvílt samskipti okkar en svo hef ég kannski rekið augun í hana aftur og þá höfum við endurnýjað kynnin okkar og allt var í blóma í einhvern tíma. Stundum hef ég sagt við mig að hún sé einfaldega orðin of gömul og skoðað hana í krók og kima til að finna einhver sjáanleg ellimerki á henni eða eitthvað sem myndi réttlæta það að ég léti hana róa sinn sjó en ekki haft erindi sem erfiði. Á næsta ári hefðum við átt 10 ára afmæli og ég var búinn að gera það upp með mér að þá myndi ég segja þetta gott hvað okkur varðar. Ég veit að ég hef sagt þetta áður en núna ætlaði ég að láta af því verða, 10 ár saman hefðu verið mikið meira en nóg. En hún dugði ekki svo lengi, loks kom að því að hún gat ekki meira. Það var komið gat á annan olnbogann og því gat ég gert það sem ég er búinn að hugsa svo lengi um en aldrei framkvæmt, ég gat hent bláu Levi´s skyrtunni minni sem ég keypti úti í Bandaríkjunum árið 1996. Get ekki neitað að það er smá tregi í gangi, ég held að það komi aldrei önnur eins og hún.