Sambíómót Fjölnis

Ári eftir körfuboltamótið hið fyrsta hjá Daða, sem var einmitt Sambíómót Fjölnis þá var haldið aftur á það mót.  Ég man nú ekki hvort Ísak fór einhvern tímann á þetta mót en Logi gerði það og þá var þetta alveg skelfilegt, það voru 2-3 tímar á milli leikja og maður þurfti að hanga þarna allan daginn.  Eitthvað eru Fjölnismenn búnir að rífa sig í gang með það en þetta var nokkuð þægilegt núna.  Laugardagurinn byrjaði reyndar á bíómynd og svo voru spilaðir þrír leikir en á sunnudeginum voru 2 leikir spilaðir, allt nokkuð þétt.  Daði var að spila í nýja húsinu við Egilshöllina, sem var mjög gott, allt betra en helv$# Rimaskóli.  Reyndar var lítið af sætum fyrir áhorfendur en nóg pláss, sem er mjög gott.  Engin stig talin og allt frekar afslappað en Daði og félagar litu frekar vel út í þessum leikjum sem þeir voru að spila. 

Daði ásamt þjálfurunum Brynjari Karli og Eiríki

Menn lögðu sig í verkefnið

Ekkert látið stoppa sig

Aftur var hlaupið 10 km

Eftir 10 km hlaupið í Reykjavíkurmaraþoninu þá kviknaði fljótlega sú þrá að athuga hvernig væri að taka þátt í minna hlaupi, og hver yrði árangurinn þá hjá manni.  Reykjavíkurmaraþonið var frábært, fullt af fólki, geggjað veður og mikil stemming.  Ég velti því svolítið fyrir mér hversu mikið það allt hefði að segja með árangurinn.  Ég vildi líka ekki að þetta eina hlaup yrði bara einhver endapunktur í þessu öllu, að þótt maður væri ekki með eitthvað stórt tilefni fyrir framan sig þá væri gott að stefna að einhverju öðru.

Ég tók því ákvörðun um að skrá mig í annað hlaup sem haldið var 3 vikum eftir Reykjavíkurmaraþonið.  Það var svokallað Globeathon hlaup sem er alþjóðlegt styrkarhlaup til að vekja athygli á krabbameini í kvenlíffærum.  Þar var boðið upp á 5 km og 10 km hlaup en hlaupið var frá Nauthóli og í Fossvoginum og svo til baka aftur.  Það var eitt af því sem ég óttaðist, að hlaupa fram og tilbaka en ég hef aldrei verið talsmaður þess.  Sem reyndist líka vera stærsti mínusinn við þetta hlaup, hálfglatað eitthvað en maður lét sig hafa það.  Færra fólk að hlaupa, enginn að hvetja meðfram brautinni og við snúningspunktinn var eina drykkjarstöðin í hlaupinu, með hlandvolgu vatni.  Sömuleiðis var aðeins svalara í veðri en í fyrra hlaupinu.

En allt gekk þetta mjög vel, ég náði flögutímanum 54:30 (54:40 brautartími) og var rosalega sáttur við það, planið var að reyna að bæta fyrri tímann og mögulega ná þessu undir 55 mínútum.  Sem fyrr var maður bara að keppa við sjálfan sig og sinn tíma en ég var í 54. sæti af 95 sem tóku þátt, í 40. sæti af 48 körlum.  Enda voru flestir þarna sem lúkkuðu a.m.k. fyrir að vera meiri hlauparar en ég.

En ég fór heim helsáttur.

Að hlaupi loknu

Blautt var það

Þetta var svolítið svona í sumar.  Eiginlega ekki bara svolítið heldur meira svona fullmikið.  Að minnsta kosti hérna á þessu blessaða Suð-Vesturhorni, íbúar Austurlands fengu þó betri tíð.  Hérna rigndi í einhverju formi hvern einasta dag í maí.  Júní og júlí voru blautir og framan af ágúst ekkert sérstakt, slapp nú til seinni parturinn.  Sökum þess að við fórum með allan mannskapinn til Bandaríkjanna um páskana þá samþykkti buddan lítið annað en að veðja á það að taka sumarið hérna heima og vonast til að geta verið á pallinum í góðum gír.  Það var þá árið til að gera það.  Grillið var minna snert en áður og trampólínið, þetta nýja, það hefði líklega verið hægt að spara sér samsetninguna á því þetta árið.

9.bekkur og 4.bekkur - dagur 1

Reykjavíkurmaraþon í 35. skipti - en mitt fyrsta skipti

Reykjavíkurmaraþonið var haldið núna í 35. skiptið í gær.  Við skulum alveg vera róleg, ég var ekkert að henda mér í einhverja 42 km á hlaupaskónum.  Ekki einu sinni í hálft maraþon ef út í það er farið en ég ákvað að henda mér í 10 km.  Ég hef stundum hugsað þetta, að það væri nú gaman að taka þátt einhverntímann en hingað til hafði það aldrei orðið raunin.  Reyndar var þetta eiginlega allt Jóhönnu að kenna, einhverntímann á síðasta ári var hún farin að væla í mér að þetta væri bara áskorun sem við ætluðum að taka, að fara 10 km í Reykjavíkurmaraþoninu núna í sumar.  Ég hef ekki verið neinn hlaupari í gegnum tíðina, djöflast á hlaupabrettinu svona með reglulegu millibili en lítið annað.  Man eftir að hafa skokkað nokkrum sinnum með Villa í Grundarfirði þegar hann var ágætlega öflugur í þessu, fyrir einhverjum áratugum og í minningunni tók ég einu sinni þátt í Norræna skólahlaupinu í grunnskólanum í Grundarfirði og fór 10 km en þeir voru að stórum hluta labbaðir.  Þannig að ætla að hlaupa 10 km var tiltölulega nýtt fyrir mér.

Allavega, í einhverju stundarbrjálæði þá borgaði ég þátttökugjaldið í þetta 10 km hlaup bara nánast um leið og það opnaði fyrir skráningar, snemma í janúar og spáði svo lítið í það í sjálfu sér.  Hugsaði þetta þannig að það væri best að hugsa sem minnst um þetta, bara skrá sig og svo áfram gakk.  En þann 13. apríl, sem er auðvelt að muna af því það er afmælisdagurinn hennar mömmu, þá stóð ég upp úr sófanum og reimaði á mig skóna.  Ókey, þetta var nú kannski ekki alveg svona dramantískt en 13. apríl var það samt sem ég fór að hreyfa mig, eftir meira og minna algjört hreyfingarleysi vikurnar á undan.   Downloadaði einhverju Home Workout appi og byrjaði, aðallega bara til að koma mér í gang.  Tók lítinn Seljahverfishring á degi tvo og hélt þessu ferli gangandi.  Ákvað að það væri algjörlega nauðsynlega að skrá alla hreyfingu og bjó mér til svona lítið bókhald til að halda mér við efnið, sem virkaði mjög vel.  Reyndi að blanda saman svona skokki, smá lyftingum, hjólreiðum og fór meira að segja nokkrum sinnum í sund, til að synda.
Ég ákvað að taka þá nálgun á þetta að ég ætlaði ekki að vera búinn að hlaupa 10 km fyrir þetta maraþon, heldur ætlaði ég bara að vinna með styttri vegalengdir og sigrast svo á þessum múr í hlaupinu sjálfu.  Skokkaði mikið svokallaðan stóra Seljahverfishring, sem er rétt tæpur 5 km, ásamt því að skokka aðrar leiðir hérna í hringum Kögurselið en fór lengst tæpa 9 km.  Fyrir mér var augljóst markmið að komast þetta á undir 1 klst, algjörlega borðleggjandi.  Þegar nær dró þá var það ljóst, ef allt gengi samkvæmt plani, þá myndi það hafast en auðvitað var maður með smá hnút yfir þessu, hafði aldrei hlaupið í svona dæmi áður, mikið af fólki og ég var skíthræddur við að sprengja mig á þessu, í allri stemmingunni.  Ljóst var að Jóhanna hafði önnur markmið heldur en ég, hún reiknaði með að vera lengur að þessu.  En við hittumst fyrir hlaupið og ákváðum að fara saman af stað.  Staðsettum okkur svona við 55-60 mínútna hópinn í startinu og veðrið var algjörlega frábært, helst að maður hefði áhyggjur að það yrði hreinlega of heitt.  Leiðir okkar Jóhönnu skildu strax í upphafi og mér til andlegrar styrkingar þá var ég að hlaupa hraðar en fólkið í kringum mig.  Ég var því aðallega í því að taka fram úr fólki fyrsta hlutann sem var á margan hátt gott en eftir að hyggja hefði ég líklega átt að planta mér framar í upphafi.

Mættur í mark

Það verður að segjast að mér leið nokkuð vel í hlaupinu, fylgdist ágætlega með pace-inu og þetta gekk vel.  Ég hélt að ég væri kominn í vesen þegar úrið sýndi að ég væri búinn að hlaupa í einhverjar 51-52 mínútur en þá fannst mér að ég ætti talsverða vegalengd eftir enn.  Það slapp nú alveg til, ég fékk brautartímann 1 klst og 1 mínúta held ég, en flögutíminn minn (frá því að ég fór formlega yfir startlínuna og að endalínu) var 56:57, sem ég var helsáttur með.  Jóhanna náði þessu á tæpri 1 klst og 30 mín.

Spurning hvað maður gerir á næsta ári.

624-6776

Þá er litli grís hinn síðasti búinn að símavæðast.  Reyndar hefur hann nú verið að dandalast með eitthvað snjalltæki hérna heima við, en í dag fékk hann sitt eigið símanúmer.  Ekki þótt það gáfulegt að smella því símkorti í snjalltækið þannig að það var brugðið á það ráð að versla ódýrt símtæki handa honum.  Fyrir valinu varð Nokia 3310, sem gekk í endurnýjun lífdaga fyrir stuttu síðan og kemur nú með einhverjum meiri fítusum heldur en hérna í den en er áfram old school takkasími.

OK, Ísak var 12 ára, í 7. bekk þegar hann fékk sinn fyrsta síma og Logi Snær var 9 ára, fékk hann í lok sumars áður en hann fór í 4. bekk.  Daði Steinn fékk þó ekki símann þegar hann var 6 ára, eins og ég var farinn að geta mér til um miðað við framþróunina á milli hinna drengjanna en var s.s. á pari við Loga, 9 ára og á leiðinni í 4. bekk.

Þannig týnist tíminn.

Á góðri stund í Grundarfirði 2018

Eins og líklega hefur einhverntímann komið fram á þessum miðli þá man ég ekki eftir að hafa misst af þessari bæjarhátíð sem var nú haldin í ca 20. skipti undir þessum formerkjum, var haldin í fyrsta sinn undir öðru nafni, 100 ár í Nesinu, í tilefni 100 árum eftir að Grafarnes, þar sem Grundarfjörður stendur nú, varð löggildur verslunarstaður.  Alla vega, þetta árið varð þátttaka mín í sögulegu lágmarki, að ég man best.

Þessa helgi hittist þannig á að það var Baulumýrarhittingur á laugardeginum þannig að það var ljóst að það var ekki hægt að vera á báðum stöðum samtímis.  Niðurstaðan var því sú að við fórum á föstudeginum, öll fimm en Ísak hefur nú ekki alltaf komist með undanfarin ár.  Planið var að ná froðugamaninu kl 17:00.  Bílferðin var í fínasta verði, alveg þangað til að við sáum Grundarfjörðinn en þá fóru rúðuþurrkurnar af stað og rok með því.  Við þurftum nánast að hlaupa inn úr bílnum inn til mömmu til að komast hjá því að verða ekki holdvot.  Sem betur fer rættist úr þessu, þegar styttist í froðugamanaði þá fór að birta til og þegar sú dagskrá hófst þá var komið þetta fína veður.  Þetta var með aðeins breyttu sniði frá undanförnum árum, en núna var búið að koma dúknum fyrir í brekku við íþróttavöllinn og þetta virkaði því eins og stór froðurennibraut.  Daði Steinn og Logi Snær tóku þátt í þessu, Ísak Máni er formlega búinn að leggja froðusundskýluna á hilluna enda hefði hann líklega slasað aðra þátttakendur.  Rúnar Atli sem var þarna með Villa lét sér hinsvegar nægja að sitja hjá enda ekki klæddur í þetta en hann lýsti áhuga sínum að vera með að ári.  Sjáum til með það.
Að öðru leyti var lítið annað gert en að hlýða á Ingó Veðurguð kyrja sinn brekkusöng um kvöldið, sem verður að segjast var með þreyttari sniði, það má eflaust alveg fara að poppa það upp.  Á undan því voru reyndar tónleikar hjá Grétu á Smiðjustígnum, sem voru nokkuð skemmtilegir.  Ég klikkaði reyndar á því að gæjast inn í gamla kofann sem hefur víst tekið einhverjum breytingum.  Geri það bara næst.

Daði Steinn lætur sig flakka

Bræðurnir

Á laugardeginum var farið yfir í Baulumýri og slakað þar á í góðu yfirlæti en um kvöldið var svo grillað.  Við vorum búin að ætla að halda því opnu hvort við færum aftur í Grundarfjörð, til að ná einhverri rest á þeirri skemmtun en ákváðum bara að halda heim í Breiðholtið um kvöldið.

Hópurinn í Baulumýri

Ameríska ævintýrið

Á síðasta ári var tekin sú ákvörðun að fara með fjölskylduna í páskaferð til Flórída á þessu ári.  Við vorum búin að hugsa þetta aðeins, okkur langaði að gera eitthvað sérstakt þar sem Logi Snær var að fara fermast og Ísak Máni að útskrifast úr Kvennó.  Ferð á hefðbundnum sumarleyfistíma var ekki í myndinni þar sem Ísak Máni er kominn á þann stað að þurfa að vinna á sumrin og 2-3 vikna leyfi í júní/júlí er ekki í boði.  Þannig að að páskarnir urðu niðurstaðan.

Eftir að hafa skoðað þetta var planið sett á 14 daga ferð (12 dagar ef við drögum frá báða ferðadagana) og að við færum vikunni fyrir páska, út 18. mars en tilbaka 31.  Að komast á NBA leik var eitt af stóru málunum og þegar leikjaplanið kom út var ljóst að Miami átti heimaleik við Cleveland á þessu tíma þá var það nánast bara merki um að kýla þetta í gang.  Byrjað var að fjárfesta í flugi með WOW til Miami og bílaleigubíl.  Nennti engu rugli með bílamál og tók því stærsta kvikindið sem ég gat fengið.  Ljóst að ferðalagið frá Miami upp til Orlando þar sem við ætluðum að vera var góðir 4 klst með stoppi og við vorum að lenda í Miami seint um kvöldið þá ákvað ég að taka tvær fyrstu næturnar á hóteli í Miami.  Sem eftir að hyggja var sterkur leikur, við náðum því einum heilum dag í Miami áður en við rúlluðum upp til Orlando.  Við notuðum Miamidaginn í að fara í dýragarðinn þar ásamt því að chilla við sundlaugarbakkann á hótelinu okkar, sem var mjög ljúft.

Útsýnið af sundlaugarbakkanum í Miami var ekki slæmt

Fórum svo upp til Orlando, eða Kissimme nánar tiltekið þar sem við höfðum leigt okkur hús þær 11 nætur sem eftir voru.  Við vorum með hús í Crystal Cove resortinu, í því voru 3 herbergi sem rúmaði okkur mjög vel.  Lítil sundlaug í garðinum sem var reyndar óupphituð en þeir allra hörðustu létu sig hafa það þegar það hentaði.  Hitastigið var fínt, 20°C+ stig og náðist mest upp í 30°C.  Lítið klúbbhús var á svæðinu, með stærri sundlaug, smá líkamsrækt, poolborði og fótboltaspil o.s.frv.  Við notuðum það nú ekki mikið en aðeins þó.

Blue Diamond Street í Kissemme - Verður ekki amerískara

Harry Potter kastalinn í Universal

Byrjuðum á alvöru látum, fórum í Universal Studios garðinn, sem samanstóð af rússíbönum og Universal kvikmyndatengdum upplifunum.  Rosalega gaman en að sama skapi rosalega dýr pakki.
Þegar þessi hugmynd um þessa ferð var að fæðast og ég var að versla miðana á Miami - Cleveland sá ég að nokkrum dögum áður yrðu mínir menn í 76ers að spila við Orlando Magic þannig að það var ekki annað hægt en að hjóla í þá líka.  Leikirnir á NBA leiki urðu því tveir, fyrst fórum við á Orlando Magic - Philadelpia 76ers og sáum þar mína menn sigla heim þægilegum 118-98 sigri.  Það kom mér rosalega á óvart hvað það voru margir áhorfendur á bandi útiliðsins, ég held svei mér að það hafi örugglega verið meirihlutinn á bandi þeirra, a.m.k. miðað við þá sem voru fötum merktum liðunum (ég klikkaði á Sixers outfitnum, það gerist ekki aftur).  Reyndar getur þetta Orlando lið ekki neitt og stemmingin eftir því var ekki góð hvað þá varðar.  Frekar erfiður dagur á skrifstofunni hjá peppliðinu, dönsurunum og því fólki.  En ég var ánægður að sjá Embiid, Simmons og þá karla, þetta var eitthvað sem ég væri til í aftur.  Það vildi svo skemmtilega til að þetta var hluti af 16 síðustu leikjum Sixers á regular season sem allir unnust og með því settu þeir félagsmet, sem er gaman að hafa tæknilega orðið vitni af.
Síðar í ferðinni fórum við á hinn leikinn, Miami Heat - Cleveland Cavaliers, en drengirnir mínir voru spenntir í að sjá Kónginn sjálfan, Lebron James.  Það var lagt á sig talsvert ferðalag fyrir það, þessi rúmlega 4 tíma bíltúr á leikinn í Miami og svo sami rúntur til baka eftir leikinn, menn voru því talsvert þreyttir þegar við skriðum heim um kl 03:00 um nóttina.  Því miður fyrir okkur hittum við á algjöran off-leik hjá Cavs og Miami vann þægilegan 98-79 sigur.  Smá skellur en aldrei neitt öruggt í þessum íþróttaleikjabrölti, en þetta varð eini tapleikur Cavs í 11 leikja hrinu og það minnsta sem þeir skoruðu á regluar seasoninu.  En stemmingin í húsinu var þó talsvert meiri heldur en í Orlando og sú upplifun því svakalegri.

Magic - 76ers

Við tókum tvo daga fyrir Seaworld, einn í Aquatica vatnsgarðinn þeirra og annan í rússibanahlutann.  Sá var á margan hátt meira value-for-money miðað við Universal.  Að öðru leyti fórum við eitthvað að versla, þó ekkert rosalega, kíktum á einn trampolíngarð og svona almennt chill.

Heilt yfir frábær ferð, margt sem maður fékk meira en í þeim Spánarferðum sem við höfum farið.  Auðvitað talsverðar mínútur sem maður eyddi í akstur, í heild voru þetta um 2.000 km sem við keyrðum í ferðinni.  En ég er klár í að endurtaka þetta við tækifæri.

Chillað í heimilislauginni

Fyrir utan Miami höllina - Go Cavs

Mættur að sjá Guðinn

Við M&M búðina í The Florida Mall

Enduðum ferðina á Seaworld - menn rússibönuðust í góða 6 tíma

Ein af þessum þannig-týnist-tíminn hugleiðingum

Þann 6. febrúar síðastliðin voru 60 ár frá flugslysinu í Munchen sem kostaði 23 mannslíf, þar af voru 8 leikmenn Manchester United.  Ég verð að segja að sú staðreynd að það væru 60 ár síðan fannst mér svolítið yfirþyrmandi af þeirri einföldu ástæðu að mínar fyrstu minningar um þetta eru þegar ég las um þetta þegar menn voru að minnst þessa atburðar 30 árum eftir að þetta gerðist.  Þá var það herrans ár 1988 og ég tæplega 13 ára gutti.  Ég man að ég klippti út síðuna úr Morgunblaðinu og hengdi hana upp í herberginu mínu.  Ef minnið er ekki að bregðast mér þá fékk hún að hanga uppi eftir að ég flutti til Grundarfjarðar, á stóru korktöflunni sem ég gerði í smíði.  Núna er s.s. helmingi lengri tími síðan þetta gerðist og ég er tæplega 43 ára.  Jahérna. 

Síðan góða úr Mogganum frá 11.febrúar 1988

Jólin 2017

Fjórðu jólin í Kögurselinu gengu sinn vanagang myndi ég segja.  Íþróttahús Breiðholtsskóla var heimsótt á aðfangadag, reyndar bara 3 af 4 karlmönnum fjölskyldunnar þar sem Ísak Máni hafði tognað á ökkla á meistaraflokksæfingu hjá ÍR tveimur dögum áður og lá heima.  Við komust að því að íþróttahúsið, eða a.m.k. salurinn sjálfur var lítið sem ekkert hitaður og því var skítakuldi á meðan við styttum okkur stundir fram að hápunkti aðfangadags.  Hápuntur þessarar íþróttastundar verður þó að teljast þegar við vorum í fótbolta með blakbolta og Loga Snæ tókst að sparka blöðrunni upp í höndina á mér.  Það sem gerði þennan annars saklausa atburð að einhverjum hápunkti er að í asnaskap mínum hafði ég ákveðið að spila hluta þessa leiks með gemsann minn í hendinni.  Þeirri sömu og Loga tókst að skjóta í.  Niðurstaða af þessum "hitting" var að ég missti símann úr hendinni og hann sveif í fallegum boga aftur fyrir mig og lenti í netinu á markinu, með viðkomu held ég í einhverju af burðarvirki marksins.  Við fyrstu skoðun var skjárinn alveg óbrotinn, sem mér fannst alveg ótrúlegt, en þegar ég kveikti á honum var skaðinn ljós.  Hluti skjásins var svartur og þegar leið á daginn smitaðst það út frá sér og tæplega sólarhring síðar var hann orðinn alveg svartur.

En við létum það nú ekki skemma stemminguna, maturinn var fínn og pakkaúthlutunin sömuleiðis.  Eins og undanfarin ár eru flíkur í aðalhlutverki en eitthvað af bókum kom þó líka úr pökkunum.  Helsti skellurinn var að körfuboltaskórnir sem við pöntuðum handa Ísaki Mána fyrir einhverju lifandislöngu frá Ástralíu voru enn ekki komnir.  Hann þurfti því að láta sér nægja útprentaða litmynd af þeim en ekki að hann hefði komist í þá þarna á aðfangardagskvöldi, a.m.k. ekki þann hægri.

Kvöldið endaði svo með kynningu á páskafríinu okkar en stefnan hefur verið tekin á Flórída í mars á næsta ári.  Ísak Máni hafði aðeins haft veður af þessu, enda ekki hægt að panta svona ferð nema að bera tímasetninguna undir hann, en önnur börn í fjölskyldunni vissu ekki neitt.  Ég var búinn að henda í eitthvað myndband sem ég var búinn að eyða ófáum klukkutímum undanfarnar vikur í að púsla saman, sambland af dóti tekið af YouTube og svo eitthvað sem ég var búinn að taka upp sjálfur en í þessu myndbandi tilkynnti ég s.s. að þessi ferð væri á dagskrá.  Gaman að því, og ég var nokkuð ánægður með niðurstöðuna, miðað við að þegar ég hóf þetta verkefni þá kunni ég ekkert á forritið en tókst að klóra mig framúr þessu.
Við ætlum að nota þessa ferð sem sambland af fermingar- og menntaskólaútskriftarfögnuði.   Ég fattaði svo reyndar að sá yngsti mun svo eiga 9 ára afmæli í þessari ferð.  Meira um þessa ferð síðar.

Prinsarnir á aðfangadag