Ekki minnkar ríkidæmið

Drengur: 4260 gr - 17 merkur - 53,5 cm - höfðumál 37,5 - kl. 12:55

Sem betur fór þá fór þetta af stað á náttúrulegan máta. Sigga fór að finna fyrir einhverjum verkjum um klukkan 02:30 í nótt, ekki það að ég hafi orðið neitt var við það. Síðan um klukkan 06:30 var ljóst var í hvað stemmdi. Hafsjór af reynslu í þessum efnum náðum við að halda ró okkar og drengirnir tveir voru græjaðir í skóla og leikskóla. Tekið því rólega í smátíma heima áður en við ákváðum að skutlast upp á spítala, vorum komin þangað um kl 09:30. Þegar við komum var ein ljósmóðirin að mæta til vinnu og það var sú sem sá um okkur og svo skemmtilega vildi til það var sama og tók á móti Loga Snæ, frábær kona.


Allt leit vel út, Sigga náði að slappa nokkuð vel af, belgurinn sprengdur um kl. 12:30 og 25 mínútum seinna var þriðji prinsinn mættur. Engin mænudeyfing og ekki neitt og mér fannst við vera rétt komin þegar litli drengurinn var allt í einu kominn í fangið á manni. Sigga ótrúlega spræk, þrátt fyrir að vera eðlilega frekar þreytt en allt mjög afslappað. Hinir tveir tóku alveg svakalegan tíma þegar þeir komu í heiminn, send heim aftur í tilfelli Loga og allt mjög langt ferli og erfitt. Núna dúlluðum við okkur niður í Hreiðrið þegar allt var afstaðið, nokkuð sem við höfðum ekki prófað áður, voða næs. Ég náði svo í strákana og þeir fengu að kíkja á nýjasta meðliminn, voru bara mjög sáttir. Við Ísak og Logi fórum svo bara heim en Sigga fær að slappa af þarna þangað til á morgun en kemur þá heim, allir sáttir.


Maður er svona að ná þessu. Hef sagt þá áður og segi það enn, stundin þegar börnin manns draga andann í fyrsta sinn og láta heyra í sér...

...ómetanlegt.